Caroline Capoen (44) is leerkracht in het Immaculata Instituut in De Panne en woont in Veurne, samen met dochtertje Lola (9), zonen Matisse (14) en Zamiel (18), en hond Kéto. Ze kadert ons graag het verhaal van haar favoriete schilderij.
Eerst niet te koop
“Ik heb dit schilderij, een werk van Ilse Monkerhey, van mijn ouders gekregen toen ik alleen ging wonen, wat nu zo’n 20 jaar geleden is. Ze gaf een tentoonstelling in jullie drukkerij, maar mijn mama en ik kregen al een preview bij je oma, Myriam Germonpre, die een werk van haar had hangen. Ik vond haar stijl toen al super”, blikt Caroline terug. “Op de tentoonstelling werd ik dan meteen aangetrokken door dit ene werk, vooral door de kleuren ervan. Er hingen nog andere mooie creaties, maar het was liefde op het eerste zicht. Helaas was dit schilderij niet te koop, omdat er te veel emotionele waarde aan hing. Het gaat over haar Erasmus in Spanje, waar ze heel wat heeft beleefd. De kunstenares en ik raakten aan de praat en we hadden zo’n klik, dat ze toch overstag ging en het aan ons verkocht.”
Spot jij het mannelijk geslachtsdeel?
“Hoe meer we ernaar kijken, hoe meer dingen we erin kunnen herkennen. Zoals een katje, helemaal links”, wijst dochter Lola. “Het enige dat Ilse uit de doeken heeft gedaan, is dat er ergens een mannelijk geslachtsdeel op staat. We denken die soms te zien, maar we zullen het nooit met zekerheid weten. Wel een leuke ijsbreker bij bezoek”, lacht Caroline. “We zijn ondertussen verhuisd naar Veurne en hier komt het schilderij eigenlijk nog beter tot zijn recht. Waar het leven ons ook nog brengt, het zal altijd een speciaal plaatsje krijgen. De kunstenares is een fantastische madam en het staat symbool voor mijn eerste stap naar volwassenheid. Voor het moment dat ik uit het huis ging en op mijn eigen benen ben gaan staan.”
