Kind van de zee Eliza De Waele neemt ons mee in haar gedachtenstroom rond het thema van elke editie. Ze woont en onderneemt aan onze Westkust en houdt van woorden, wandelen en de wind. Ze eet alles en kan niet leven zonder haar gezin. Our kind of people dus! Deze editie gooit ze haar licht op de jaarwisseling.
2024 mag stilaan zijn valiezen pakken en die periode, vlak voor het afscheid, kruipt altijd een beetje in mijn kleren. Op de een of andere manier maken we in die twaalfde maand de rekening op. Op het werk worden cijfers en KPI’s geëvalueerd en inventarissen opgemaakt. Thuis worden herinneringen en ervaringen besproken. Overwinningen en verliezen geteld. In die laatste maand van het jaar is het soms moeilijk om in het moment te blijven. We kijken terug en blikken vooruit. We tellen op en trekken af.
En rekenen is nooit mijn favoriete vak geweest. Woorden waren en zijn nog steeds mijn ding. Eén en één was in mijn wereld meestal geen twee. Ik ben groot geworden op onzekere grond. Vaak met een hoofd vol zorgen, waar er toen weinig plaats was voor sommen. En zo werd Eliza dus niet goed in rekenen. Ok, ook de genetische aanleg mankeerde grotendeels, maar hoe meer mijn examens wiskunde faalden, hoe meer het idee toenam dat rekenen niet voor mij was weggelegd. Ik had me erbij neer te leggen. Het groeide aan me vast, zoals klimop aan een tuinmuur. Het werd deel van wie ik was. Deel van mijn kern.
En toch ben ik vandaag ondernemer. Zijn cijfers deel van elke dag, maak ik analyses en neem ik beslissingen die soms uitsluitend daar hun basis kennen. Toch heb ik zekerheid gevonden in iets wat ik volgens de wereld gewoon niet bezat. Toch heb ik gevochten en gevraagd, tot die getallen verre vrienden werden.
Als je in de komende dagen ook balansen gaat opmaken en ik je iets mag meegeven voor het komende jaar, dan is het misschien wel dat de weg soms ook moeilijk hoort te zijn. Want hoe hoger de golven, hoe beter je leert zwemmen. En hoe beter je kunt zwemmen, hoe rustiger je nadien in open zee kunt dobberen. Als je dus de keerzijden van 2024 optelt, probeer dan even stil te staan bij wat ze hebben gebracht, in plaats van bij wat ze hebben gekost. Het voelt misschien tegenstrijdig, maar het moet af en toe stormen, anders leren we nooit varen. En ik weet ook dat we leven in een tijd waarin het lijkt alsof gemak en geluk ons toe te eigenen valt. Alsof de zon schijnt zonder regen. En al lijkt dat online wel te kunnen, zo werkt het jammer genoeg niet. Wanneer je dus de balans van het voorbije jaar maakt en nieuwsgierig uitkijkt naar het nieuwe jaar dat lonkt, weet dan dat we soms gewoon niet goed zijn in rekenen. Dat we soms te vechten hebben. In de storm te hebben blijven staan. Soms mag moeilijk ook. Ik wens het je zelfs toe, omdat ik weet dat wat volgt, altijd een stap dichter is bij waar je echt hoort te zijn.
Op niet kunnen rekenen.
Op woelig water.
Op nog beter leren zwemmen.
Op 2025.
Eliza
