Kind van de zee Eliza De Waele neemt ons mee in haar gedachtenstroom rond het thema van elke editie. Ze woont en onderneemt aan onze Westkust en houdt van woorden, wandelen en de wind. Ze eet alles en kan niet leven zonder haar gezin. Our kind of people dus! Deze keer gooit ze haar licht op haar carrière.
Mijn eerste job ooit was als keukenmedewerker in het plop-burger restaurant in Plopsaland. Ik was 15 en verantwoordelijk voor de afwas en het op de grill leggen van de diepgevroren vleesjes. 21 dagen lang met een netje op mijn hoofd en rond mijn schoenen. Met de kusttram, op tijd zijn, een eigen locker hebben, in het park rondlopen voor iemand anders dat kon. Mensen die op je rekenen. Ik vond dat spannend. Heel spannend. Van het moment dat het wettelijk kon en mocht heb ik gewerkt. In het leven waarin ik opgroeide werd weinig gewoon gekregen. Daarvoor werd gewerkt. Hard gewerkt. Voort doen en nie trunten. En ook ik heb dus altijd al hard gewerkt. De horeca was mijn eerste thuis en daar heb ik toch 10 jaar rondgehangen. Van de plopburger naar een gastronomisch restaurant. Ik heb er altijd plezier in gevonden. Toegegeven, plop-muziek on repeat heeft me na mijn eerste maand als jobstudent snel van plek doen veranderen. Maar de basis was gelegd. Mijn noeste West-Vlaamse roots volledig omarmd.
Ik heb sinds mijn dagen bij plop een grillig parcours afgelegd. Na de talloze jobs als jobstudent en 2 bachelordiploma’s in heel verschillende sectoren ging ik “voor echt” aan de slag. Ik werkte in de verslavingszorg, bijzondere jeugdzorg, in een marketingbureau en in het CLB voor ik in het diepe sprong. In de ene job voelde ik me als een vis in het water, in de andere was het soms ook spartelen op het droge. Mijn job op een afdeling alcohol- en medicatieverslaving in Gent is er een eentje die ik voor altijd in mijn hart meedraag. De omgeving, het team en de job waren van het beste dat je als mens professioneel kunt ervaren denk ik. De perfecte balans tussen een hecht team en autonomie en verantwoordelijkheid. En toch, toch nam ik na twee jaar zelf afscheid. Niet wetend wat de toekomst in petto zou hebben zei ik vaarwel. Iets wat me emotioneel heel zwaar viel. En toch voelde ik dat het tijd was. In de overtuiging dat je met volle armen niet kunt ontvangen. Want zo lang je geen neen zegt kun je geen ruimte maken voor wat ook mogelijk kan zijn. Dan is er geen ruimte om te voelen waar je eigenlijk écht heen wil. Heb je je dat ooit al afgevraagd: “Waar zit voor jou de neen die niet wordt uitgesproken en waar zit daardoor een ja waarvan je jezelf onthoudt?”
Ik wilde vroeger vooral zo hard en zo lang mogelijk vasthouden. Want vasthouden biedt zekerheid. Vasthouden maakt het leven voorspelbaar. Je gelooft in de illusie in controle te zijn, te weten wat komt. Maar je kunt je ook blindelings vastklampen. Zonder ruimte om te voelen wat voor jou klopt en wat misschien niet meer. Want als de passie is bedaard sterven vlinders in je schoot zei Koen toch?
Uiteindelijk ben ik via mijn eerder ongewoon parcours terechtgekomen bij mijn huidige halte. Mijn huidige halte omdat ik heb leren aanvaarden dat alleen verandering constant is. Ik kan wel zeggen en hopen dat wat ik op vandaag met KABINE in de wereld zet mijn levenswerk wordt maar in the end; no one really knows. Toch heeft elke job bijgedragen tot hoe ik nu (professioneel) in het leven sta. Want met doen doe je nooit verkeerd. Je leert altijd bij, je leert nieuwe mensen kennen, je blik verruimd. En 20 jaar na de plop-burger werk ik waarschijnlijk dubbel zo hard en misschien zelfs dubbel zo graag. En uiteindelijk is dat het enige wat telt. Wat je ook doet. Ik hoop oprecht dat je het vooral graag doet. Dat het je verrijkt als mens. Dat het je uitdaagt. Want hoe je je ook vastklampt, je hebt het leven nooit in de hand. En ’t is echt te kort. Echt te kort om geen neen te durven zeggen en geen ja te mogen ontvangen.
E.
